ΟΙ ΚΟΙΛΑΔΕΣ ΤΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ
 
     
     
 
 
Ο Λευκός ποταμός στο Μισούρι, είναι ένας “ώριμος” ποταμός. Φουσκωμένος από τις βροχές, πλημμύρισε έξω από τις όχθες του και, όπως φαίνεται από το χρώμα του, είναι φορτωμένος με συντρίμματα πετρωμάτων.
Το κύριο έργο ενός ποταμού είναι η εκβάθυνση της κοίτης του. Η διαπλάτυνση της κοίτης σε κοιλάδα γίνεται κατά μεγάλο μέρος, με τη δράση άλλων παραγόντων, όπως η βροχή, ο αέρας, ο παγετός, η βαρύτητα και η δραστηριότητα των φυτών και των ζώων. Με τον καιρό, η απλή κοίτη ενός ποταμού μετατρέπεται σε πλατειά κοιλάδα.
     
Η μορφή της κοιλάδας εξαρτάται, κυρίως, από την ταχύτητα ροής του ποταμού. Ένας γρήγορος ποταμός έχει την τάση να σχηματίζει κοιλάδα με απότομες όχθες (κιβωτοειδής κοιλάδα), γιατί ο ρυθμός της διαβρώσεως που επιφέρει στον πυθμένα του (διάβρωση κατά βάθος) είναι ταχύς σε σύγκριση με την διάβρωση που επιφέρει στις πλευρές του (διάβρωση κατά πλάτος).
 

Ενώ διαμορφώνεται η κοιλάδα, η καταβύθιση ενός μέρους της μπορεί να δημιουργήσει καταρράχτες ή λίμνη. Αντίθετα, η ανύψωση μέρους της κοιλάδας μπορεί να σταματήσει την ροή του ποταμού και να τον στρέψει προς άλλη κατεύθυνση. Αν το κλίμα γίνει υγρότερο, ο ποταμός μπορεί να γίνει ορμητικότερος: Αντίθετα, αν το κλίμα γίνει πιο ξηρό, η στάθμη του εδαφικού ύδατος θα χαμηλώσει και ο ποταμός μπορεί να μετατραπεί σε απλό ρυάκι.

Μερικές ποτάμιες κοιλάδες έχουν την θλιβερή τύχη να “πνίγονται” στη θάλασσα, δηλαδή να γίνονται υποβρύχιες. Αυτό συμβαίνει στις περιοχές, όπου η παραλία κατέρχεται ή η θαλάσσια στάθμη ανέρχεται. Τότε, τα νερά της θάλασσας κατακλύζουν την πεδιάδα και σχηματίζουν τα καλούμενα στόμια ή εκβολές του ποταμού.